‘Hope and despair’ in Visby

We parkeren de fietsen op een exotische binnenplaats die zich ook op Bali zou kunnen bevinden. Lommerrijk, beschaduwd, met hangmatten en zitjes. Prettige kamers die op deze plaats hun ingang hebben. De fietsen zullen het goed hebben vannacht. Maar wij? De eerste kamer die we, in een naburig gebouw toebedeeld krijgen is nog niet schoon. De tweede is weliswaar groter, we kunnen het extra stapelbed goed onderverhuren, maar ook niet schoon. We halen de slaapzakken van de geparkeerde fietsen.

Visby.

Na een nogal ‘ bumpy ride’ met harde westenwind tegen en onverwachte heuvels zijn we, op enige onderdelen na, droog geblazen na de stortbui van vanmorgen aan de oostkust waar we zo van de natuur genoten.

Kilometers lang rijden we met een om aandacht schreeuwende mobiel van Joop: alarm, vocht! is de ondertiteling.

De weg is lang en we moeten hem delen met veel auto’s die vandaag allemaal erge haast hebben en de plassen op het wegdek in enorme ‘showers’ over ons heen storten.

Nogal stressvol.

Na installatie van onze spullen in het stapelbed-kamertje gaan we het stadje in en raken betoverd. Het 12 eeuwse vestingstadje is nagenoeg onveranderd door de eeuwen bewaard gebleven. De oude huizen herbergen winkeltjes met het ‘goede goed van Gotland’. Wol, linnen, Zweeds design, interieur zaken en kunst.

Vervallen kerken, kunststukken op zich en een prachtige, actieve kerk met gebrandschilderde ramen naar Zweeds patroon. Simpel en kleurrijk.

Er is ook een moderne kunst expo. We staan stil bij het beeld ‘hope and despair‘ van Michael Ostlund. Meters prikkeldraad rond een lamp gewikkeld. Indrukwekkend.

we slenteren verder door het sprookjesachtig mooie stadje.

Het plaatselijke museum heeft de lichten al uitgedaan. Als we echt geïnteresseerd zijn mogen we binnen. Er is een solo expo van de Gotlandse kunstenaar Nils Forshed. Tekeningen van locale planten en dieren. Van mossen. Ik ben verbaasd over het toeval, ik heb immers net een studie over mossen gelezen..

De dame van de kassa vertelt het verhaal. De kunstenaar, inmiddels overleden, had een boerderij, zij heeft de naburige. Hij schreef boeken, helaas niet vertaald, over het in evenwicht brengen van de natuur. Ook de natuur in Zweden is uit balans, door gif, monocultuur en ga maar door.

Zij praktiseert het op haar boerderij.

Ik krijg een foto van het werk van de kunstenaar mee. Dat we geen cash geld hebben om te betalen is geen punt, een cadeautje.

Een cadeau inderdaad.

Later genieten we, op een stoeprandje tegen de de oude muren gezeten, Libanees eten. Allemaal groentetjes, superlekker klaargemaakt, het lekkerste eten tot nu toe.

Er is hoop in deze wereld…