‘Ingenting’’

Gisteren, in het ‘Moderna Museet’ werd ik blij verrast door een tekst van Laurie Anderson.. Ze beschrijft haar Zweedse roots en is dol op Bergman’ s films. Hoewel ze geen Zweeds spreekt observeert ze het volgende: one word always stood out. When characters said this word they would pause, turn to one side, say the word and then look away as if into the distance ”.

Het woord is ‘ingenting’.

In mijn half jaar Zweedse les was het ditzelfde woord dat me intrigeerde. Het klinkt leuk en het lijkt meerdere lagen van betekenis te hebben. Het betekent ‘niks’ of ‘niets, of ‘niets-heid’. ‘ Nothing’ of ‘nothingness’. En dan zit je al dichtbij ‘emptiness’.

Vandaag zal ik dat woord vaak in gedachten nemen…

Het Filmmuseum staat op de agenda. De prachtige foto’s van Peter Lindberg en zijn levenslessen uit het proces van mensen fotograferen. Als nieuwkomer treft de film van Diana Markosian me. Over de vlucht die haar moeder onderneemt met Diana en haar broertje, uit de Sovjet unie naar de Verenigde Staten. Als bruid van een man die ze nooit gezien heeft. Indrukwekkend.

Na een heerlijke lunch zoeken we de aanlegsteiger voor de boot terug. En kunnen hem niet vinden. We dwalen langs cruiseschip terminals en snelwegen. Ten einde raad vinden we een bus die ons meeneemt. De hele bus bemoeit zich met ons als ze horen dat we ‘lost’ zijn. ‘Ingenting’ zegt het in mij. Het is niets, gewoon even een stukje moeten lopen in de hitte met een rugzak, verder niets.

We nemen opnieuw een boot, van het type waarvoor we een kaartje hebben. Drop on, drop off. We willen nog naar het Nordic museum en dat sluit om 17u. Helaas, de boot komt te laat, moet bovendien van ‘crew’ wisselen en dat duurt even. ‘Ingenting’, het is niets, wat maakt eens mustum minder nou uit..We wandelen nog even door de museum winkel, altijd leuk en moeten het museum uit. Doodmoe liggen we in het gras en kijken uit over het water. Even uitrusten voor we verder gaan met dezelfde bootfirma. Na enige tijd dringt het tot ons door dat er alsmaar geen boot komt. Even op internet gekeken en daaruit blijkt dat na 17u geen boten van dit type meer gaan en wij zitten aan de verkeerde kant van het water.

‘Geeft niks, even een stukje lopen, over de bruggen en zo’, Ingenting. Maar dat blijkt toch tegen te vallen. Laten we maar een taxi nemen, besluiten we. Dat loopt allemaal soepeltjes. Maar t kost wat. ‘Ingenting’.

We laten ons afzetten bij de jazzclub die we voor ogen hebben. Daar ook eten, is het plan.

We nestelen ons met een biertje in een gezellig hoekje en genieten van de muziek.

Na twee nummers pakken de muzikanten alles in en verlaten de zaak. De bar sluit en iedereen druipt af. We staan weer op straat. ‘Ingenting’.

Op de rand van de oude buurt vinden we een Italiaans restaurant met een terras. We ploffen neer. De wind steekt op, geeft niks, truien in de tas. ‘Ingenting’. Joop’s eten is smakeloos. Nou ja, niet zeuren, ‘ingenting’.

We strompelen terug naar het hotel, nog een heel eind en bedenken wat er morgen allemaal mis kan gaan. De fietsen moeten teruggehaald uit de fietsenstalling (onderdeel van de ‘cliffhanger’, dat kostte ons vrijdag 3 uur en toen zeiden we niet: ‘ ingenting’), zal de auto nog in goede staat bij Goteborg staan? Ook niet niks.

Het kost zo langzamerhand steeds meer moeite te denken: ‘ingenting’.

Eerder deze dag vond ik een mooi boek van fotograaf Erik Johansson. Een foto trof me zo dat ik hem even ‘geleend’ heb. Over de het schrikbeeld van de fietser. Dat de weg er plotseling niet meer is.

Nou dat is in ieder geval niet gebeurd, en een hoop andere dingen ook niet.

‘Ingenting’